Άδω = ποιητικά αείδω = τραγουδώ , ψάλλω.
Αηδόνι = στη δημοτική , το αηδόνι = ωδικό πτηνό, το τραγούδι του είναι γλυκό και αυτός που είναι γλυκύλαλος, καλλίφωνος.
Αυτός που έχει γλυκιά φωνή σαν αηδόνι.
Στο δημοτικό τραγούδι ‘’παραπονιέμαι σαν πουλί και κλαίω σαν αηδόνι’’
Η φήμη του οφείλετε αποκλειστικά και μόνο στο μελωδικό του κελάηδημα, που ακούγεται κυρίως την εποχή των ερώτων του και πιο πολύ τις νυχτερινές ώρες.
Το τραγούδι του έχει τόνους βαθύτερους από το τραγούδι άλλων πτηνών.
Αοιδή = ωδή, άσμα.
Αοιδός = ο τραγουδιστής , ο ψάλλων.
Αρμονία = η λέξη έχει διάφορες έννοιες κατά βάση όμως σημαίνει τον σύνδεσμο προς το άλλο, με επιτυχία και ορθή αναλογία. των μερών.
Η λέξη μεταφορικά είναι και μεταξύ των ανθρώπων σχέση.
Στη μουσική είναι η εύρυθμος συμφωνία στη διαδοχή μουσικών φθόγγων ή η ευχάριστη η τερπνή συνήχησης δυο ή και περισσοτέρων φθόγγων.
Τέλος ο κλάδος της μουσικής επιστήμης ο πραγματευμένος περί, των συγχορδιών.
Η μουσική κλίμακα, το σύστημα των οκτώ φθόγγων ήτοι από του βαρυτάτου ήχου στον οξύτατον ή διαπασσών [οκτάβα].
Ο Λουκιανός Ερμονίδης λεει… της αρμονίας εκάστης διαφυλάττην το ίδιον…
Της Φρυγίας το ένθεον,… της Λυδίου το βακχικό,… της Δωρίδος το σεμνόν,… της Ιωνικής το γλαφυρόν.
Ο μύθος της Αρμονίας.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των Θηβαίων από την σχέση της Αφροδίτης και του Θεού του πολέμου Άρη γεννήθηκε η ωραιοτάτη Αρμονία.
Ήταν τόσο όμορφη που την ονόμαζαν δεύτερη Αφροδίτη.
Σύζυγος της Αρμονίας ήταν ο Κάδμος θεμελιωτής των Θηβών.
Ήταν ο πρώτος γάμος στη γη στον οποίον παρευρέθηκαν οι Θεοί του Ολύμπου και έφεραν τα δώρα τους.
Άφησαν για λίγο θεληματικά τα Ουράνια διαμερίσματά τους ,και μαζί με τις Μούσες που τραγούδησαν για το ζευγάρι ήρθαν όλοι μαζί.
Ο ίδιος ο Ζευς παρακάθησε στο γεύμα κοντά στον ευτυχισμένο Κάδμο.
Το ζευγάρι στην γαμήλια πομπή έφθασε με μια θαυμάσια άμαξα , που μπορεί κανείς να την δη σήμερα σε μια αγγειογραφία.
Το παράξενο ήταν ότι ήταν ζεμένα και την έσερναν ένας κάπρος και ένα λιοντάρι.
Μόνο σε μια Αρμονία που το όνομά της σημαίνει ’’αυτή που ενώνει’’ θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ο Απόλλων προχωρούσε δίπλα στην άμαξα και οι Μούσες τραγουδούσαν ’’ό,τι είναι ωραίο, αγαπιέται πάντα’’
Ωραία ήταν ή νίκη του Κάδμου και πιο ’’ωραία η νύφη η βιώπις ξανθιά Αρμονία’’
Τα δώρα του Κάδμου ήταν ένα πέπλο και το δώρο της Αφροδίτης ένα περιδέραιο που κατασκεύασε ο ίδιος ο Ήφαιστος…
Από τον γάμο αυτό γεννήθηκαν τέσσερις κόρες η Σεμέλη, η Αύγη, η Αυτονόη και η Ινώ, οι οποίες όμως δεν είχαν καλή τύχη και ένας γιος ο Πολύδωρος [ο προικισμένος με πολλά δώρα ] και που σε αυτόν απόμεινε η κυριαρχία της Θήβας.
Αργότερα ο Κάδμος και η Αρμονία με την ίδια άμαξα έφυγαν για την Αδριατική θάλασσα και άραξαν σε ένα μικρό λιμάνι που λεγόταν Βουθόη [σήμερα Budna].
Εδώ απέκτησαν ένα γιο ακόμα τον Ιλλυριό που έδωσε το όνομά του από τότε στους κατοίκους της περιοχής.
Στους Ιλλυριούς έβλεπε κανείς τους τάφους της Αρμονίας και του Κάδμου σε δυο φιδόμορφες πέτρες που θα πρέπει να τους θυμίζαν.
Ο Ζευς σύμφωνα και με τη γνώμη των άλλων Θεών τους μετέφερε στη νήσο των Μακάρων όπου έμειναν αιώνια. [Κ. Κερενυί]
Άσμα = η δια της φωνής μουσική έκφρασης ψυχικών καταστάσεων, σειρά ήχων από ανθρώπινη φωνή.
Αυτό κυρίως είναι στο Λυρικό τραγούδι όπως και έχουμε πολλά είδη του.
Άσμα αηδονιού, μελωδικό.
Άσμα πένθιμο, ψαλμός.
Άσμα εκκλησιαστικό, υμνωδία, εδώ υπάρχει υποδιαίρεση μεγάλου επικού ή ραψωδία.
Άσμα ασμάτων κατ’ εξοχήν από ένα ποιητικό βιβλίο της Π.Δ.
Άσμα κύκνειων , το τελευταίου προ θανάτου έργο αποίητου, φιλολόγου ή μουσουργού.
Άσμα σειρίνος, απατηλό και ολέθριο που γοητεύει και παρασύρει.
Τέλος τα δημοτικά άσματά που είναι ποιητικά και μουσικά δημιουργήματα της φαντασίας του λαού, ή της ιστορίας τους.
Αηδή = είναι η ανθρώπινη φωνή, λαλιά ομιλία.
Μεταφορικά κάθε ήχος όπως βούισμα ή τριγμός.
Αυλός = [Αώο = φυσώ] πνευστό όργανο – αυλός φλογέρα, από καλάμι, ξύλο, ελεφαντόδοντο ή και μεταλλικό.
Ο αυλός του Άρεως ήταν πολεμική σάλπιγγα.
Αυτή = [Αώο] είναι η αναπνοή ,πνοή.
Βοή = ισχυρά φωνή, κραυγή από χαρά ή λύπη.
Βράχος = η βραχνάδα. [από εκεί έχουμε τον Βρόχο που είναι ο λάρυγγα, ο Ρόχθος που είναι λαιμός και φάρυγγας, ο Βραχέος που είναι η αντήχησης, η ηχώ από τα βαθύ της Αβύσσου ή της Θάλασσας.]
Ήχος = ήχος ή η αχώ ο αναβαλλόμενος ήχος.
Ηχώ = στη μυθολογία ήταν νύμφη που διδάχτηκε από τις Μούσες τραγούδι και αυλό.
Ζούσε μακριά από τους ανθρώπους.
Με αυτήν την ιδιορρυθμία της προκάλεσε το μίσος του θεού Πάνος που εκτός από την ζήλια του για τις ικανότητες της οργίστηκε γιατί αρνήθηκε τον έρωτά του.
Έτσι έπεισε όλους τους ποιμένες της χώρας σε άγρια μανία εναντίον της, με αποτέλεσμα ήταν να διαμελιστή και τα μέλη της η Θεά Γη τα περισυνέλεξε και τα έθαψε.
Επειδή όμως μετά τον θάνατό της δεν έχασε το μουσικό της ταλέντο μιμείται και αναπαράγει όσους ήχους ακούει.
Άλλος μύθος λεει πως η Ηχώ ερωτεύτηκε τον Νάρκισσο, αλλά αυτός δεν ανταποκρίθηκε στην αγάπη της ,έτσι από ντροπή φθειρόταν και έλειωνε σε σπήλαια.
Άλλος πάλι μύθος λεει πως με τον Πάνα παντρεύτηκε και γέννησε την Ίαμβο, την Λυγξ, και την Βαυβώ.
Ιαχή = φωνή, κραυγή ή θρήνος. Ισχυρός οξύς ήχος.
Κραυγή = δυνατή φωνή.
Λαλιά = από το λαλεί που σημαίνει πολυλογώ, φλυαρώ.
Μούσες = Θεότητες των Αρχαίων Ελλήνων προστάτιδες της ποιήσεως, της μουσικής και γενικά κάθε πνευματικής δημιουργίας.
Ήταν θυγατέρες της Μνημοσύνης ή της Αρμονίας και του Διός ή σύμφωνα άλλη παράδοση της Γαίας και του Ουρανού.
Τα ονόματά τους και οι ιδιότητες της κάθε μιας είναι…
Η Καλλιόπη της επικής ποιήσεως.
Η Κλειώ της ιστορίας.
Η Πολύμνια της μιμητικής τέχνης.
Η Ευτέρπη της ελεγειακής ποιήσεως.
Η Τερψιχόρη της ορχηστικής.
Η Ερατώ της ερωτικής ποιήσεως.
Η Μελπομένη της τραγωδίας.
Η Θάλεια της κωμωδίας.
Η Ουρανία της αστρονομίας.
Αναφέρονται για πρώτη φορά στην Θεογονία του Ησιόδου, φαίνεται όμως ότι αρχικά ήταν όπως οι Χάριτες τρεις στον αριθμό [Μνήμη, Μελίτη, Κασίδη] και αυτός ο ορισμός διατηρήθηκε στους Δελφούς και την Σικυώνα.
Στη Λέσβο ήταν επτά ή οκτώ.
Οι Μούσες αρχικά λατρεύονταν ως νύμφες των πηγών.
Οι αρχαιότεροι τόποι λατρείας των ήταν στους ανατολικούς πρόποδες του Ολύμπου, δηλαδή στην Πιερία [Πιερίδες] όπου η λατρείας τους ήταν συνδεδεμένη με την λατρεία του Ορφέως και του Απόλλωνος.
Μουσική = Αρχαιότατες είναι οι μαρτυρίες για την Μουσική εμπειρία.
Τα ίχνη κάθε αρχαίου πολιτισμού είναι ο πλούτος σε μουσικά όργανα που προϋποθέτουν ακόμη αρχαιότερη μουσική έκφραση στον χώρο του τραγουδιού.
Έξω από κάθε μυθολογική αναφορά έχει γίνει αποδεκτό ότι η μουσική γεννιέται προ παντός με το τραγούδι σαν ανακάλυψη δηλαδή του αρχαιότερου και σημαντικότερου μουσικού οργάνου της ανθρώπινης φωνής ,καλλιτεχνικής εκφράσεως που θεωρείται τόσο τέλεια, ώστε να παραμείνει για πολλούς αιώνες μακριά από πολυφωνικές πλοκές ακόμη και από μουσικά όργανα.
Χρυσή περίοδος στο χώρο της αρχαίας μουσικής θεωρείται η άνθηση της Αρχαίας Ελληνικής κατά την εποχή των μεγάλων φιλοσόφων και των μεγάλων μαθηματικών Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Πυθαγόρα. που ασχολούνται με την μουσική ως συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής.
Πολύτιμες αναφορές για πνευστά όργανα [αυλοί, σάλπιγγες] και έγχορδα[άρπες] έχουμε στα Ινδικά κείμενα [Βίδες].
Και στην Κίνα τον 3ο πχ .αιώνα όταν αυτοκράτορας περιλαμβάνει στα καθήκοντά του μεταρρύθμιση στο ως τότε αρμονικό σύστημα
Μομφή = είναι η φωνή των Θεών.
Η Θεία φωνή, γλυκιά, μελωδική, και είναι το αντίθετο της αηδής που είναι η ανθρώπινη.
Ορχήστρα = Όρος που στη μουσική υποδηλώνει είτε στο σύνολο των οργάνων [έγχορδα, πνευστά, κρουστά] είτε σύνολο των εκτελεστών.
Στο αρχαίο Ελληνικό θέατρο ορχήστρα ονομαζόταν ο χώρος ανάμεσα στη σκηνή και τις κερκίδες, εκεί που δρούσε ο χορός.
Πρόκειται περίπου για τον ίδιο χώρο που καταλαμβάνουν σήμερα οι μουσικοί.
Μολονότι ότι υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν στην πράξη την παρουσία μουσικών οργάνων που συνόδευαν ένα καλλιτεχνικό γεγονός ή μια τελετή η γέννηση της ορχήστρας ως οργανισμού συνειδητά υποταγμένου σε μια καλλιτεχνική πειθαρχία έγινε κατά τα μέσα του 17ου αιώνα. ταυτόχρονα με την γέννηση της όπερας.
Αποτελεί την ιστορική εξέλιξη και την ανάγκη των ειδικών οχυρωματικών και εκφραστικών αποχρώσεων.
Μαζί με την μουσική επανάσταση εκδηλώθηκε στον αιώνα μας μια επιστροφή στην μικρή ορχήστρα ενώ οι αναζητήσεις των πρωτοπόρων μουσικών επέφερε τεράστιες αλλαγές στην μουσική γλώσσα.
Σήμερα ολοένα είναι πιο συχνή η χρήση των ηλεκτρονικών οργάνων η οποία οδήγησε σε μια ολόκληρη σειρά αναζητήσεων με σκοπό τη δημιουργία μιας καινούργιας αντίληψης της οχυρωματικής γλώσσας.
Μουσική = Αρχαιότατες είναι οι μαρτυρίες για την Μουσική εμπειρία.
Τα ίχνη κάθε αρχαίου πολιτισμού είναι ο πλούτος σε μουσικά όργανα που προϋποθέτουν ακόμη αρχαιότερη μουσική έκφραση στον χώρο του τραγουδιού.
Έξω από κάθε μυθολογική αναφορά έχει γίνει αποδεκτό ότι η μουσική γεννιέται προ παντός με το τραγούδι σαν ανακάλυψη δηλαδή του αρχαιότερου και σημαντικότερου μουσικού οργάνου της ανθρώπινης φωνής ,καλλιτεχνικής εκφράσεως που θεωρείται τόσο τέλεια, ώστε να παραμείνει για πολλούς αιώνες μακριά από πολυφωνικές πλοκές ακόμη και από μουσικά όργανα.
Χρυσή περίοδος στο χώρο της αρχαίας μουσικής θεωρείται η άνθηση της Αρχαίας Ελληνικής κατά την εποχή των μεγάλων φιλοσόφων και των μεγάλων μαθηματικών Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Πυθαγόρα. που ασχολούνται με την μουσική ως συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής.
Πολύτιμες αναφορές για πνευστά όργανα [αυλοί, σάλπιγγες] και έγχορδα[άρπες] έχουμε στα Ινδικά κείμενα [Βίδες].
Και στην Κίνα τον 3ο πχ .αιώνα όταν αυτοκράτορας περιλαμβάνει στα καθήκοντά του μεταρρύθμιση στο ως τότε αρμονικό σύστημα
Παιάν = Άσμα θριάμβου έπειτα από νίκη, ή άσμα αδόμενο στην έναρξη κάποιας επιχειρήσεως ως καλός οιωνός.
Τραγούδι = ποίημα αδόμενο. Όρος που σημαίνει φωνητική έκφραση της μουσικής.
Ξεχωρίζετε σε τρεις μεγάλες περιόδους .
Την πρώτη της μονοφωνίας που φτάνει μέχρι τον 10ον μ .Χ. αιώνα, την δεύτερη που επικρατεί πολυφωνία και αναπτύσσεται από τον Μεσαίωνα έως τον 16ον μ. χ. αιώνα και την Τρίτη της ομοφωνίας που στην οποία το τραγούδι συνοδεύεται από όργανα.
Για τις ποικιλίες και τις απαιτήσεις του τραγουδιού προνόησαν οι ίδιοι οι μουσική με θεωρητικά δοκίμια και συνθέσεις διδακτικού περιεχομένου στην τελειοποιήσει των ιδιαίτερων φωνών με τις οποίες μπορεί να εκδηλωθεί …το σοπράνο [λυρική υψίφωνος], σοπράνο [υψίφωνος], μέτζο σοπράνο [μεσόφωνος], κοντράλο [βαρύφωνος] , τενόρος [οξύφωνος] βαρύτονος, μπάσος, και μπάσος βαθύς [μπάσο προφαντό].
Στην Ελλάδα η ιστορία του τραγουδιού έχει τις ρίζες του που ξεκινούν από την Διονυσιακή λατρεία και τη φωνητική και ενόργανη έκφραση της αρχαίας τραγωδίας.
Τα ποιήματα που άδονται αφορούν όλες τις πτυχές της ζωής.
Νυφιάτικα, αποκριάτικα, της δουλειάς κ. τ. λ.
Τραγουδιστής = ο τραγοειδών, ο άδων.
Εκείνος που τραγουδά καλά, που έχει φωνή μελωδική.
Ρυθμική αγωγή = τέμπο. Είναι η ταχύτατη εκτέλεσης του ρυθμού, ‘’χρόνων τάχος ή βραδύτατης ‘’.Στη μουσική σημειολογία η ρυθμική αγωγή εμφανίστηκε κατά την κλασσική περίοδο με την χρήση αρχικά, των όρων ‘’Λίντο’’, ‘’αντάντι, ‘’μοντεράτο,’’ αλέγκρο,’’ πρέστο,’’ και αργότερα με την ένδειξη του μετρονόμου του Μαίλτσελ ή του χρονόμετρου.
Χρωματισμός = στην μουσική σημαίνει διαδοχή ήχων, ακόμα και της ίδια της βαθμίδος της μουσικής κλίμακας που διαφοροποιούνται με την χρήση ορισμένων σημείων, που αλλοιώνουν το τονικό ύφος των φθόγγων οξύνοντας ή βαρύνοντας το κατά ένα τόνο ή ημιτόνιο.
Αυτά τα σημεία ονομάζονται ’’σημεία αλλοιώσεως’’ και είναι η ’’δίεση’’ ή ’’διπλή δίεση’’ και η ’’ύφεση’’ ή ‘’διπλή ύφεση’’.
Ο χρωματισμός συνδέεται με τους νόμους της Αρμονίας που χαίδεύει τον μουσικό λόγο.
Με απλούστερα λόγια μπορούμε να πούμε ότι πλουτίζει την κλίμακα μεταβάλλοντάς την σε ’’χρωματική’’ όπου περιλαμβάνονται και οι δώδεκα φθόγγοι που περιέχονται στην οκτάβα.
Ο χρωματισμός προέρχεται από το λεγόμενο ‘’χρωματικό γένος’’ της αρχαίας Ελληνικής μουσικής [ διαδοχή φθόγγων και ημιτόνια] επηρέασε σημαντικά τα αρμονικά συστήματα της αρχαιότητας.
Φθόγγος = Νότα, δια των φωνητικών οργάνων έναρθρος ήχος.
Με τον όρο αυτό υποδηλώνονται τα ιδιαίτερα σημεία που χαρακτηρίζουν ένα σύστημα σημειολογίας.
Ανάλογα με την μορφή της, η κάθε νότα έχει διάρκεια της εν σχέση με μια μονάδα μετρήσεως [τέσσερις κινήσεις] που έχει καθοριστεί από την ημιβραχεία από την οποία προέρχεται η ειδική ορολογία που αναφέρεται στην διάρκεια μιας νότας , ημίβραχυ, ελάχιστον ημιελάχιστον, χρώμα, ημίχρωνα, δίχρωμα, ημιδίχρωμα, και αυτά αναλογούν με ένα μέτρο ,1\2 μέτρο, 1\4, 1\8, 1\16, 1\32,και 1\64 του μέτρου.
Φωνή = Το αποτέλεσμα ενός συνόλου κινήσεων των φωνητικών οργάνων υπό τον έλεγχο των νευρικών κέντρων.
Η παραγωγή της φωνής διαιρείται σε τρεις κατηγορίες.
1] το αναπνευστικό σύστημα [αναπνοή]
2] το λαρυγγικό σύστημα που είναι η πηγή των ήχων της φωνής και ρυθμίζει το εύρος τους δι’ ενός ειδικού νευρομυίκού μηχανισμού.
Στην εσωτερική δομή του λάρυγγα βρίσκονται δυο πτυχές βλεννογόνου, είναι οι φωνητικές χορδές οι οποίες βρίσκονται η μια μακριά από την άλλη κατά την αναπνοή, ενώ κατά την παραγωγή των ήχων της φωνής τεντώνονται και πλησιάζουν η μια την άλλη. με ειδική συνεργία.
3] το σύστημα του αντηχείου, που αποτελείται από τα όργανα που βρίσκονται επάνω από τον λάρυγγα, τον φάρυγγα, την στοματική κοιλότητα και τις ρινικές κοιλότητες.
Μεταβολές της φωνής μπορεί να παρατηρηθούν για αίτια τοπικά και γενικά με την αλλοίωση της έντασης και της χροιάς της.
Οι κυριότερες μεταβολές είναι η αφωνία, η βραχνάδα, η ρινολαλία κ.τ λ.
Χορδή = είναι η πτυχή του βλεννογόνου υμένος, στο στενότερο μέρος της κοιλότητος του λάρυγγος και είναι αυτή που παράγει την φωνή δια της δονήσεως αυτών υπό το ρεύμα του εκπνεόμενου αέρα.
Χορωδία = Σύνολο τραγουδιστών που εκτελούν σε ταυτοφωνία ή χωρισμένοι σε περισσότερες ομάδες μια μουσική σύνθεση.
Στην κοινή γλώσσα ο όρος σημαίνει ακόμη και τα αποσπάσματα μουσικών έργων , που έχουν γραφή για χορωδία.
Το χορωδιακό τραγούδι ανάγεται στους προϊστορικούς χρόνους και θεωρείται ως ένας από τους πρώτους θεσμούς των πρωτόγονων κοινωνιών.
Στην Αρχαία Ελλάδα εκτελούσαν σε ταυτοφωνία ή κατά οκτάβες, αυτός Δε ο τρόπος της εκτελέσεως διατηρήθηκε στο γρηγοριανό μέλος και στις λαϊκές μελωδίες.
Ως τον 10ο αιώνα οι παιδικές φωνές καθώς και οι γυναικείες και οι ανδρικές δεν χωρίζονταν σε ψιλές ή βαρειές.
Η διάκριση αυτή άρχισε να γίνεται από τις αρχές της πολυφωνικής μουσικής μεταξύ του 10ου και του 13ου αιώνα εποχή κατά την οποία η χορωδία απέκτησε συγκεκριμένη οργάνωση.
Η κανονική χορωδία απαρτίζεται από τέσσερις μικτές φωνές ..υψίφωνο, μεσόφωνο, οξύφωνο και βαθύφωνο ή μπάσσο.
Η χορωδία με τρεις φωνές αποτελείται από υψίφωνο, οξύφωνο, και βαθύφωνο.
Η χορωδία με ίσες φωνές εισάγει δυο, τρεις, ή τέσσερις φωνές παιδιών, γυναικών και ανδρών.
Πολλές συνθέσεις προσφέρουν χορωδιακούς συνδυασμού με περισσότερες από τέσσερις φωνές .
Μόνιμες χορωδίες περισσότερο ή λιγότερο πολυάριθμες, οργανώθηκαν με την εμφάνιση της πολυφωνίας στα παρεκκλήσια των Παπών, των Ηγεμόνων, και των Αρχόντων.
Ψαλμός = άσμα θρησκευτικού περιεχομένου.
Ωδή = Είδος της Ελληνικής και Λατινικής .και της νεώτερης ποιήσεως.
Η ετοιμολογία της λέξεως προέρχεται από το Ελληνικό ρήμα Άδω πρόκειται για ποίημα που το τραγουδούσαν με συνοδεία λύρας.
Είχε διάφορα μέτρα και ποικίλο περιεχόμενο.
Η Ελληνική ήταν μονωδική [με σύντομες στροφές, συνήθως τετράσττιχες] ή προορισμένη για χορωδία [χωρισμένη σε τρία μέρη που ξαναγύριζαν] — στροφή αντίστροφή και επωδός — από τα οποία τα δυο πρώτα ήταν μετρικώς ίσα μεταξύ τους και το τρίτο ίσο με τις άλλες επωδούς της ίδιας στροφής.
Ωδές έγραψαν οι μεγαλύτερη Έλληνες λυρικοί ποιητές όπως ο Αλκαίος, η Σαπφώ, ο Ανακρέων ο Πίνδαρος.
Τα κλασσικά πρότυπα ακολούθησαν στην Ιταλία στην Γαλλία, την Γερμανία και κατά την αναγέννηση διαδόθηκε σε ευρύτερη κλίμακα.
Στη μουσική οι νεώτερες ωδές είναι συνήθως για σόλο, χορωδίες, και ορχήστρα.
— Για πρώτη φορά ο Λέσβιος μελοποιός Τέπανδρος [ 650-620 π.χ.] μάζεψε όλα τα δημοτικά τραγούδια των Ελλήνων περιλαμβανομένης και της Μ. Ασίας και τα κατάταξε ανάλογα με τον ρυθμό τους και την μελωδία.
Αυτός κατασκεύασε αντί της τετράχορδης την επτάχορδη κιθάρα και πρώτος μεταχειρίστηκε τα μουσικά σημεία που τα ονόμαζε -Νόμους-.
Ακόμα έγινε ο Τέπανδρος και νομοθέτης των Αρμονιών και που τις χώρισε σε 4 αρμονίες.–